Jeugdherinneringen
De laatste tijd moet ik wel vaker aan mijn vader denken. Niet alleen hoe zeer ik hem mis, maar ook aan dingen die we samen deden.
Afgelopen donderdag kwam S. weer met een grote tas terug van haar schooltuinen. Dit keer was het geen andijvie of ijsbergsla. Het waren heuse tuinbonen, wel twee kilo (of meer)! Vrijdagavond zaten we in onze voortuin in het zonnetje na te genieten van de zomerse dag. Een mooi moment om die peulen te doppen. Gezellig kletsend en doppend zaten we daar. En het voelde zo vertrouwd.
Ik weet nog heel goed dat mijn vader vroeger een volkstuintje had en in de zomer moest hij daar vaak naar toe om water te geven, onkruid te wieden en te oogsten. Vele zomeravonden ging ik met hem mee en dan vertelde hij over de planten, hoe ze groeiden en wat ze nodig hadden om sterk en voedzaam te worden. Soms vertelde hij ook over zijn jeugd en waarom hij besloten had om naar het buitenland te gaan. Hij vertelde over de landen waar hij gewoond en gewerkt had; Zwitserland was zijn favoriet. Daar had hij graag willen blijven maar dat mocht helaas niet.
Maar ook op andere momenten vertelde hij over vroeger. Op zondagmiddag gingen we meestal samen met onze hond wandelen. We waren dan zeker anderhalf uur weg, liepen helemaal door de akkers en de appel- en perenboomgaard, langs het spoor tot aan de haven en dan naar huis. Als we nog puf hadden gingen we naar het 'Kasteelpark' in Born. In deze kleine dierentuin vertelde hij alles wat hij wist van de dieren en ik luisterde ademloos; wat wist mijn vader veel!
Maar natuurlijk wist hij dat. En alles wat hij wist had hij zelf geleerd.
Hij was niet opgegroeid in een wereld zoals de mijne. Zijn vader was jong gestorven, verongelukt met paard en wagen. Dat trauma was zo erg dat hij er zelf maar heel zelden over sprak. Daarna kwamen de verschrikkingen van de burgeroorlog. In die tijd raakte mijn oma de familieboerderij kwijt en werd mijn vader bij een oom en tante ondergebracht. Deze kille mensen dwongen mijn vader hard te werken voor weinig eten en als het ze niet zinde kreeg hij een pak rammel! Mijn vader was toen nog geen tien.
Later heeft hij op vele andere boerderijen gewerkt, dieren verzorgd, akkers bewerkt en, zo kwam ik pas 10 jaar geleden achter, in wijngaarden gewerkt. Hij ente de druivenstokken, snoeide en oogste. Je begrijpt dat hij niet de tijd en de mogelijkheid had om naar school te gaan. Hij kon een beetje lezen en schrijven. Maar in de winter zat hij 's avonds altijd met zijn neus in de boeken. Prachtig vond hij het te lezen over planten en dieren en mijn mama kocht vaak boeken voor hem.
Mijn papa was de liefste van de hele wereld.
En ik heb vandaag besloten om regelmatig een verhaal over hem op dit blog te posten.
Afgelopen donderdag kwam S. weer met een grote tas terug van haar schooltuinen. Dit keer was het geen andijvie of ijsbergsla. Het waren heuse tuinbonen, wel twee kilo (of meer)! Vrijdagavond zaten we in onze voortuin in het zonnetje na te genieten van de zomerse dag. Een mooi moment om die peulen te doppen. Gezellig kletsend en doppend zaten we daar. En het voelde zo vertrouwd.
Ik weet nog heel goed dat mijn vader vroeger een volkstuintje had en in de zomer moest hij daar vaak naar toe om water te geven, onkruid te wieden en te oogsten. Vele zomeravonden ging ik met hem mee en dan vertelde hij over de planten, hoe ze groeiden en wat ze nodig hadden om sterk en voedzaam te worden. Soms vertelde hij ook over zijn jeugd en waarom hij besloten had om naar het buitenland te gaan. Hij vertelde over de landen waar hij gewoond en gewerkt had; Zwitserland was zijn favoriet. Daar had hij graag willen blijven maar dat mocht helaas niet.
Maar ook op andere momenten vertelde hij over vroeger. Op zondagmiddag gingen we meestal samen met onze hond wandelen. We waren dan zeker anderhalf uur weg, liepen helemaal door de akkers en de appel- en perenboomgaard, langs het spoor tot aan de haven en dan naar huis. Als we nog puf hadden gingen we naar het 'Kasteelpark' in Born. In deze kleine dierentuin vertelde hij alles wat hij wist van de dieren en ik luisterde ademloos; wat wist mijn vader veel!
Maar natuurlijk wist hij dat. En alles wat hij wist had hij zelf geleerd.
Hij was niet opgegroeid in een wereld zoals de mijne. Zijn vader was jong gestorven, verongelukt met paard en wagen. Dat trauma was zo erg dat hij er zelf maar heel zelden over sprak. Daarna kwamen de verschrikkingen van de burgeroorlog. In die tijd raakte mijn oma de familieboerderij kwijt en werd mijn vader bij een oom en tante ondergebracht. Deze kille mensen dwongen mijn vader hard te werken voor weinig eten en als het ze niet zinde kreeg hij een pak rammel! Mijn vader was toen nog geen tien.
Later heeft hij op vele andere boerderijen gewerkt, dieren verzorgd, akkers bewerkt en, zo kwam ik pas 10 jaar geleden achter, in wijngaarden gewerkt. Hij ente de druivenstokken, snoeide en oogste. Je begrijpt dat hij niet de tijd en de mogelijkheid had om naar school te gaan. Hij kon een beetje lezen en schrijven. Maar in de winter zat hij 's avonds altijd met zijn neus in de boeken. Prachtig vond hij het te lezen over planten en dieren en mijn mama kocht vaak boeken voor hem.
Mijn papa was de liefste van de hele wereld.
En ik heb vandaag besloten om regelmatig een verhaal over hem op dit blog te posten.
Labels: jeugdherinnering, papa
posted by MacBuccaneer at 21:39
6 Comments:
Wat een mooi en ontroerend verhaal, en ja, wat kunnen we die "papa's" toch missen !
Goed zo Boekaniertje, schrijf maar.
Je brengt me aan het huilen, maar dat wil niet zeggen dat je moet stoppen hoor! Volgens mij vertelde hij jouw meer dingen dan mij, of ik moet zo´n slecht geheugen hebben....
Ik denk vaak aan Papa, zeker nu Dilip die moestuinen heeft, Papa zou dat zeker schitterend gevonden hebben en al helemaal als hij zou weten bij wie hij nu een stuk tuin heeft! En dat S. haar eigen school-moestuintje heeft natuurlijk!!
Ik weet het, ik moest ook huilen toen ik het schreef, en nog.
Hoe langer hij er niet meer is hoe meer ik hem mis. Heel veel dingen die je meemaakt doen je aan hem denken of doen je denken "dat zou hij leuk of mooi hebben gevonden".
Ik weet niet of hij mij meer vertelde, wel dat we vaker samen dingen deden. Ik vond de natuur net zo interessant als hij dat vond. We gingen vaak samen met Timmie wandelen en vele zomers naar het kasteelpark en dat deed jij ook niet. Als ik me goed herinner vond je het daar stinken! hahaha, ja het rook er naar een heleboel dieren.
Maar jij en papa deelden ook dingen samen. Hij vond jou ondeugendheid grappig en toen je ouder werd soms zorgwekkend (lees: de vriendjes). Jullie hadden dezelfde humor en konden vaak om elkaars grapjes lachen.
Papa had het geweldig gevonden dat jullie daar wonen. Ik denk dat hij vaak Dilip zou hebben opgezocht om 'een handje te helpen'en ondertussen lekker te rommelen. Ik denk ook dat hij trots op Dilip zou zijn geweest omdat hij zo'n goede tuinman is. Zoiets deed hem echt genoegen.
Ik ga zeker door af en toe wat dingen over hem te vertellen. Dus wordt vervolgd!
Ja vooral in de zomer gingen jullie er naar toe en vooral in de zomer "stonk" het er ontzettend....
Ik ging liever als het niet zo´n warm weer was.
(Mijn ondeugendheid? Kan me daar niet zo veel bij voorstellen, maar goed wie weet is dit wel kost voor een ander verhaal....)
Mooi zo'n blog he? Zo kun je allerlei dierbare herinneringen en verhalen delen en levend houden.
Mooi verhaal, hoor graag meer....
Een reactie posten
<< Home