35

Ja, inderdaad. Ik ben gisteren 35 geworden. Het bleek een nogal ongewone dag te zijn.
In de ochtend gingen we al vroeg op pad om een molen in Alkmaar te filmen. Dat is op zich niet zo bijzonder, dat doen we wel vaker op een zaterdag. Onderweg naar de Viaan hadden we flinke tegenwind. Later vertelde de molenaar ons dat het wel windkracht 7 tot 8 was. Mmm, lekker windje dus.

Huib en John gingen aan het werk. Marieke en ik speelden met de figuranten. Ja, inderdaad, dat is een duur woord voor 'onze kinderen'. Hahaha! Na een poosje moesten de kleintjes aan het werk. 'Kinderarbeid' riep de mijne.
Nou, dat viel gelukkig mee. Ze hoefden alleen maar te kijken naar de molenaar die de vlag hijste en dan te juichen. John en Huib legden alles vast.
Ondertussen had de molenaarsvrouw de koffie klaar. Verkleumd gingen we naar binnen en genoten van een straffe bak met koek en ander lekkers. Niet slecht dus.
Toen de heren klaar waren en alles ingepakt was, gingen we weer op huis aan. Nog steeds waaide het erg hard en had mijn zwaarbeladen auto het moeilijk met op tempo komen. Toen we bijna thuis waren gebeurde het.

Bij de rotonde aan het eind van de afslag moest ik stoppen voor het verkeer. Daarna wilde hij niet meer optrekken. Langzaam kroop mijn knipperende volvo vooruit.
Bij een veilige parkeerhaven maar meteen de ANWB gebeld. Gelukkig arriveerde die snel.
'Ah, ik ruik het al; heeft u op de handrem gereden?' Nee, dat had ik wel gemerkt. 'Oh, dan is het wat ernstiger; de koppeling en de versnelling. Nee, daar kan ik niets aan doen. Ik zal regelen dat u wordt weggesleept.
'Oh nee! Oh ja!
En daar stond ik dan; Zaterdagmiddag, een uur of wat voor er visite zou komen met pech langs de weg.

John belde een zieke Wendy, die snel in de auto is gestapt om de gestrande reizigers en hun spullen naar huis te brengen. Fijn hoor Wendy, dank je wel!
Sofia wilde eerst ook wel mee, maar op het laatst bedacht ze zich. Ze vond het zo zielig dat ik dan op mijn verjaardag in mijn eentje heel ongezellig moest wachten op de sleepwagen. Lief he! Gelukkig duurde dat wachten niet zo lang; dat kwam zeker door het gezelschap!

Toch duurde alles iets langer dan verwacht en prompt belde Huib mij dat de eerste visite al was gearriveerd. Terwijl er op mijn komst gewacht werd hebben mijn nichtje en haar lieve man mijn keuken opgeruimd, thee en koffie gezet en mij vreselijk verwend toen ik eindelijk thuis kwam. Wat een schatten!
Langzamerhand druppelde er meer visite binnen. En terwijl Huib boven hard aan het werk was om een deadline te halen, kookten we beneden met zijn allen een heerlijke maaltijd: kikkererwtensoep met broodjes vooraf, tortiglione met venkel, paprika en tomaat uit de oven en koffie met appeltaart toe. Mmm, dat was heerlijk.
Na het eten kreeg ik eindelijk de rust om met iedereen een beetje te praten en de cadeautjes uit te pakken. Wat ben ik weer verwend dit jaar, dank jullie wel allemaal!
En zo werd het toch nog een leuke avond. En gelukkig maar, want een verjaardag die in de soep dreigt te lopen, daar kun je maar beter soep van koken!