Papa

Ik weet nog goed hoe blij mijn papa was toen Sofia geboren was. Zo'n klein wondertje vond hij prachtig. Maar dat kleine vond hij wel een beetje eng. Het was natuurlijk al heel lang geleden dat hij zelf voor zo'n klein ding had gezorgd; mijn zus en ik waren immers al jaren volwassen. Ik vond echter dat hij zijn eerste kleinkind toch moest vasthouden, dus hebben we hem op de bank in de woonkamer geinstalleerd met kussens links en rechts van hem. Gelukkig liet hij zich overtuigen en niet lang daarna zat hij zijn kleine 'patufet' te knuffelen. Sofia vond alles best, die sliep lekker door. Die eerste maand zagen mijn ouders Sofia elke dag, totdat ze terug moesten naar huis.

Regelmatig stuurden we foto's en kletsten we over ditjes en datjes door te telefoon. Wat waren papa en mama blij toen ze ons in oktober zagen. Sofia was inmiddels 10 maanden. Ze was ontzettend ondeugend, scharrelde door het huis van opa en oma en rangschikte alle fruit en groente uit de mandjes andersom. Voor haar fruithapje installeerde mijn vader haar midden op de eettafel en deden ze spelletjes met elke hap. Papa vond het prachtig.
Samen hebben we haar eerste schoentjes gekocht, blauwe met een rood en groen hartje op de zijkant. Vervolgens liepen ze trots met hun kleinkind te wandelen over de Passeig. Daar heb ik wel een paar foto's van die ik later zal plaatsen (we leefden toen in een minder digitaal tijdperk)

Helaas werd papa een paar maanden later heel erg ziek, alweer. Ik was net twee weken met Sofia bij ze geweest en in die periode liep mijn vader iedere dag naar de huisarts. Hij voelde zich niet goed, had allerlei klachten en vanalles werd getest maar de dokter kon niets vinden.

Uiteindelijk werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Daar deelde hij de kamer met een naamgenoot, Josep Arenas. In die kleine twee weken dat ze daar samen lagen is een diepe vriendschap ontstaan die tot op de dag van vandaag wordt ervaren.
Tijdens zijn ziekbed spraken en zagen ze elkaar regelmatig. Mijn vader had veel steun aan Josep en Elo. Tot op de dag van vandaag bellen ze mijn mama op om haar, samen met mijn zus en Dilip, uit te nodigen bij hun thuis te komen eten. Dan is het gezellig, wordt er lekker gegeten en gedronken, en gepraat over het leven.
Het heeft mij altijd geimponeerd hoe mijn papa in staat was om vriendschappen te sluiten.

Helaas werd mijn papa niet beter, die laatste week is in mijn geheugen gegrift. Zelfs toen hij wist dat de strijd gestreden was heeft hij niet opgegeven totdat iedereen bij hem was.
Mijn zus was in Nederland en mijn tante zat op Mallorca. Toen hij voelde dat het einde daar was heeft hij eenvoudigweg gevraagd of ze wilden komen. Gelukkig kon mama de ernst van de situatie overbrengen en binnen een dag was iedereen er. Papa was blij dat hij hen zag. Maar 's nachts ging het steeds slechter met hem. Mama en ik waakten bij hem, dat deden we al een paar dagen. De hele nacht vocht mijn vader, maar in de ochtend was het genoeg. Snel belde ik mijn zus en zei dat ze moest komen. Binnen een uur stond de hele familie en al zijn vrienden om zijn bed. De zon brak door en mijn papa ging weg.

Zijn milde karakter, zijn attentheid, dienstbaarheid en humor. Die mis ik het meest. Mijn papa had zoveel liefde voor ons. Hij was een wijze man met geduld, heel rustig, ontzettend volhardend en soms een beetje koppig.
Vandaag is het alweer 8 jaar geleden dat hij is weggegaan en ik mis hem ontzettend. Vaak denk ik aan hem en wat hij van bepaalde gebeurtenissen zou vinden, grapjes, de tuin van Dilip, Sofia etc. Dan denk ik aan hem, zittend op een wolkje met mijn schoonmoeder, en hoop ik dat ze samen daarboven af en toe, onder het genot van een glaasje, naar beneden kijken en ons leven zien.