Stonehenge
We waren nog geen twee dagen in Engeland of we stonden met onze grote voeten al op 'heilig' terrein!
Op weg naar deze bijzondere plaats rijd je door the beautiful countryside; eindeloos glooiende heuvels, goudgele akkers afgebakend door heggen en bomen, bossen vol gevogelte, dassen en vossen (ja, ik zag een vos de weg oversteken, zo'n 20 meter voor onze auto!) Vol verwachting tuur je rond, hopend vanuit de verte alvast een glimp van dit markante bouwwerk op te kunnen vangen. Dan sla je plotseling rechtsaf en rijd je recht op dit megalytisch gevaarte af. Indrukwekkend!
Als je een kaartje koopt mag je een rondje lopen om de beroemdste cirkel ter wereld. Weliswaar op eerbiedige afstand maar dichtbij genoeg om je heel klein te voelen.
We hadden de eer om door een zeer vriendelijke suppoost te worden aangesproken, die ons een paar bijzondere dingen vertelde over Stonehenge. Hij vertelde ons dat in het Walhalla van cultureel erfgoed (heritage) niet altijd goed werd omgegaan met de nalatenschap. Dat illustreren de grote brokken beton waar de rechtopstaande stenen mee zijn gerepareerd: in vroegertijden mochten de touristen zelf hun souveniertje uithakken. Uhhum -over Horrible Histories gesproken. Verder werd deze prehistorische verzameling stenen in de Great War door de luchtmachtbasis uit de buurt gebruikt voor target practise. Nou ja!
Verder vertelde hij dat de stenen van twee verschillende quarries komen; eentje uit de buurt en eentje zo'n 450 km verderop. (En dat in een tijd zonder vorkheftruck!) Dat er een ring van dit soort kleinere bouwwerken in heel Engeland ligt en dat dwars door al deze vergelijkbare bouwwerken energiebanen heen lopen. Dat het centrum van Stonehenge op het kruispunt ligt van zes(!) van dit soort wegen. En dat een van deze energiebanen recht onder het altaar van Salisbury Cathedral doorloopt. Nou ben ik zelf van het sceptische volk, dus dat laatste vond ik nogal lariekoek. Maar deze aardige heer haalde twee L-vormige koperen staven uit zijn achterzak, liet ze door Sofia vasthouden en zei dat ze langzaam naar voren moest lopen. Terwijl ze liep kruisten de staven elkaar. Sofia wandelde een paar keer op en neer en telkens kruisten de staven en gingen langzaam weer terug als ze terugliep. Heel bijzonder!
Terwijl je daar rondloopt en om je heen kijkt, zie je dat er in een straal van 2 a 3 km allemaal kunstmatige heuvels liggen, waarschijnlijk grafheuvels. We realiseerden ons terdege dat Stonehenge deel uit maakt van een veel groter en ingewikkelder systeem, ontworpen door Engelands vroegste bewoners. Het doel en de motivatie zijn mij niet helemaal duidelijk; men heeft er in ieder geval boeken vol over geschreven.
De kracht van het monument is inderdaad de geest van de plaats zelf. En die voel je daar zeker.
Op weg naar deze bijzondere plaats rijd je door the beautiful countryside; eindeloos glooiende heuvels, goudgele akkers afgebakend door heggen en bomen, bossen vol gevogelte, dassen en vossen (ja, ik zag een vos de weg oversteken, zo'n 20 meter voor onze auto!) Vol verwachting tuur je rond, hopend vanuit de verte alvast een glimp van dit markante bouwwerk op te kunnen vangen. Dan sla je plotseling rechtsaf en rijd je recht op dit megalytisch gevaarte af. Indrukwekkend!
Als je een kaartje koopt mag je een rondje lopen om de beroemdste cirkel ter wereld. Weliswaar op eerbiedige afstand maar dichtbij genoeg om je heel klein te voelen.
We hadden de eer om door een zeer vriendelijke suppoost te worden aangesproken, die ons een paar bijzondere dingen vertelde over Stonehenge. Hij vertelde ons dat in het Walhalla van cultureel erfgoed (heritage) niet altijd goed werd omgegaan met de nalatenschap. Dat illustreren de grote brokken beton waar de rechtopstaande stenen mee zijn gerepareerd: in vroegertijden mochten de touristen zelf hun souveniertje uithakken. Uhhum -over Horrible Histories gesproken. Verder werd deze prehistorische verzameling stenen in de Great War door de luchtmachtbasis uit de buurt gebruikt voor target practise. Nou ja!
Verder vertelde hij dat de stenen van twee verschillende quarries komen; eentje uit de buurt en eentje zo'n 450 km verderop. (En dat in een tijd zonder vorkheftruck!) Dat er een ring van dit soort kleinere bouwwerken in heel Engeland ligt en dat dwars door al deze vergelijkbare bouwwerken energiebanen heen lopen. Dat het centrum van Stonehenge op het kruispunt ligt van zes(!) van dit soort wegen. En dat een van deze energiebanen recht onder het altaar van Salisbury Cathedral doorloopt. Nou ben ik zelf van het sceptische volk, dus dat laatste vond ik nogal lariekoek. Maar deze aardige heer haalde twee L-vormige koperen staven uit zijn achterzak, liet ze door Sofia vasthouden en zei dat ze langzaam naar voren moest lopen. Terwijl ze liep kruisten de staven elkaar. Sofia wandelde een paar keer op en neer en telkens kruisten de staven en gingen langzaam weer terug als ze terugliep. Heel bijzonder!
Terwijl je daar rondloopt en om je heen kijkt, zie je dat er in een straal van 2 a 3 km allemaal kunstmatige heuvels liggen, waarschijnlijk grafheuvels. We realiseerden ons terdege dat Stonehenge deel uit maakt van een veel groter en ingewikkelder systeem, ontworpen door Engelands vroegste bewoners. Het doel en de motivatie zijn mij niet helemaal duidelijk; men heeft er in ieder geval boeken vol over geschreven.
De kracht van het monument is inderdaad de geest van de plaats zelf. En die voel je daar zeker.
Labels: vacantie
posted by MacBuccaneer at 21:14
2 Comments:
Spannend, lijkt wel Da Vinci Code..., en dan kan je wel sceptisch zijn maar dat kruisen van die koperen staafjes dan ? Sofia kan hier komen werken, waterbronnen zoeken, daar verdienen ze hier veel geld mee !
Ziet er zeker imposant uit! Ik ben jaloers dat jullie dat gezien hebben en de sfeer hebben mogen proeven. Wow! Ik ben nu een boek aan het lezen over culturen die ten onder zijn gegaan en ben nu bij het hoofdstuk over Paaseiland. Die beelden daar zijn ook zo met mystiek omgeven. Ooh, kon ik maar een kijkje terug in de tijd nemen en die mensen van toen in actie bespieden...
Een reactie posten
<< Home