... of hoe het komt dat ik zo dol ben op Bollywood

Het is alweer een jaar of anderhalf geleden dat ik laat op de avond bij de BBC een onwijs grappige film zag: Bend it like Beckham. De film gaat over twee meisjes die helemaal weg zijn van voetbal, zeer getalenteerd zijn en diverse obstakels moeten overwinnen om hun doel (haha) te bereiken. Een van die meisjes is 'British Asian', haar ouders zijn Punjabi. Toen ik de film zag was ik meteen weg van de soundtrack.
De moderne mens gaat meteen googlen en komt er dan achter dat de muziek Bhangra wordt genoemd. Een tripje naar de 'betere' muziekwinkel en je komt thuis met Malkit Singh, the king of Bhangra. En of hij dat is! Geweldig gewoon.
Afgelopen zomer waren S. en ik twee weekjes bij mijn moeder, mijn zus en haar vriend op vacantie. Ik vertelde enthousiast over die muziek. Dilip vond het ook mooi, maar hij zei: " Moet je dit eens horen" en hij liet me een paar oude zwart/wit Bollywood films zien zoals Mother India, een hele oude film met Amitabh Bachchan en Kabhi Khushi Kabhie Gham. Deze laatste film vonden S. en ik helemaal het einde. Dus toen we weer thuis waren zijn we meteen opzoek gegaan naar die film. Gelukkig zijn sommige films te bestellen via amazon.co.uk maar dat is wel een dure hobby.
Sinterklaas, Kerstmis en een verjaardag verder ben ik inmiddels in het bezit van een hele stapel films.

Mijn favorite acteurs zijn Shah Rukh Khan en Kajol, door een soort chemie spetteren ze van het scherm. Hun grootste hit is Dilwane Dulhania le Jayenge. Deze film draait in India, sinds hij in premiere is gegaan, onafgebroken in de bioscopen, al meer dan 500 weken... Als je hem gezien hebt, snap je hoe dat zo komt.
Bollywood is zo anders dan Hollywood. Je kunt merken dat je in een andere verhaaltraditie stapt. Ook is men voor onze begrippen nogal preuts: er wordt niet gezoend en de liefde wordt altijd verklaard in een 'klef' liedje. Dat die liedjes als een soort van videoclip in de film zitten op een totaal andere locatie etc. moet je maar voor lief nemen, draagt bij aan het af en toe surrealistische dat de films hebben. Gelukkig worden er niet alleen kleffe films gemaakt. Swades, Lagaan, Mangel Pandey en Black zijn daar goede voorbeelden van.
Persoonlijk ben ik weg van de muziek die in deze films zit. Niet alle films zijn goed - maar ja, ook niet alles dat uit hollywood komt is goed- en ook zeker niet alle liedjes maar de muziek uit bovengenoemde films is prachtig. Er is veel aandacht aan besteed en meestal blijft zo'n liedje lekker hangen en voor je het weet loop je het de hele dag te neurieen. Dat er veel zorg aan de muziek wordt besteed, merk je vooral aan Veer-Zaara. Deze film is uitzonderlijk; de muziek in deze film is geschreven door een van de beroemdste componisten allertijden: Madan Mohan. De soundtrack van de film is onder leiding van zijn zoon opnieuw gearrangeerd en de nummers worden schitterend vertolkt door Lata Mangeshkar, Udit Narayan, Sonu Nigam, Gurdas Maan e.a.
Het is vanzelfsprekend dat de liedjes niet door de acteurs zelf gezongen worden, het is immers een andere discipline waar niet op neergekeken wordt. Toch zul je hier soms aan moeten wennen en het zal zeker regelmatig leiden tot slappe lach maar als je daar doorheen bent gaat er een wereld voor je open. De prachtige wereld van Bollywood.