Barcelona

Vandaag is het zover: we gaan op reis. Met we bedoel ik in dit geval Sofia en mijzelf omdat Huib niet mee kan. Hij moet helaas thuis blijven vanwege werk.

Al mijn hele leven kom ik regelmatig in Barcelona. Vroeger gingen we slenteren over de Rambla de Flores, klauterden we op het schip van Columbus en aten we verse sardientjes in de haven. Als het te warm werd zochten we toevlucht in de koele straten van de Barri Gotic en staken een kaarsje aan bij de Christus van Lepanto in de Kathedraal. Of we brachten een bezoekje aan Floquet. Tja, in die tijd was Barcelona nog niet een trekpleister voor toeristen maar was het gewoon een dagje uit voor ons. Meestal waren we in de zomer bij mijn familie en zes weken zwemmen en spelen gaat ook vervelen dus soms gingen we erop uit.
In al die jaren is de stad veranderd, mooier, drukker en groter geworden. Maar nog steeds heeft ze op mij een magische aantrekkingskracht. Het mooiste vind ik haar als je haar ziet vanuit de lucht. Wanneer je over zee komt aanvliegen, zie je haar liggen in al haar schoonheid, verspreid over zeven bergen, schitterend in de zon (en smog, hahaha). Dan voel ik me thuis.

Thuis vanwege al die herinneringen aan vroeger toen we samen met papa en mama door de stad slenterden, herinneringen aan een zorgeloze jeugd met eindeloos mooi weer, lekker eten en een overvloed aan fruit en ijs. Wat wil een kind nog meer.
Vandaag gaan we naar de mooiste stad ter wereld. Gelukkig maar, want twee weken zonder Huib vinden we eigenlijk helemaal niet gezellig.