Schoonmoeder

Vandaag is het de verjaardag van mijn schoonmoeder; moesje noemde ik haar altijd. Toen ik elf jaar geleden voor het eerst haar verjaardag meevierde wist ik niet hoe belangrijk zij in mijn leven zou worden. Het was gewoon een hele gezellige familieverjaardag met lekkere hapjes, drankjes en een wijntje en nog een wijntje en nog een... Goed je snapt het wel, het was heel gezellig.

Mijn schoonmoeder was een hele lieve vrouw die mij in de belangrijkste fase van mijn leven gesteund heeft als was ik haar eigen dochter. Vaak zei ik tegen iedereen die het maar wilde horen dat ik een mazzelaar was met twee moeders; een in Spanje en een in B'dorp. Maar gelukkig was ik geen uitzondering; ze was tegen al haar 'aangetrouwde' kinderen net zo lief.

Toen Huib en ik geconfronteerd werden met een voor onze ervaring hele korte zwangerschap en ons leven behoorlijk op zijn kop kwam te staan, was ze er iedere dag. Ze hielp ons met de verhuizing, verven, behangen en wat al niet meer. 's Avonds zag ze ook nog kans om een geweldig mooi borduurwerk te maken, een geboortetegel voor ons kind.

Toen mijn vader was overleden heeft ze me getroost zoals niemand anders dat kon. Helaas moesten we een jaar later ook van haar afscheid nemen.
Dagelijks moet ik aan haar denken, als Sofia iets grappigs doet, als Huib iets zegt zoals zij dat zou hebben gedaan, als we het moeilijk hebben mis ik haar steun, etc.

Soms, als we allebei verdrietig zijn omdat we ze missen, denk ik aan haar wijze woorden. Het verdriet om het gemis slijt, maar de liefde blijft. Dit zei ze tegen mij toen ze over haar moeder vertelde, de tranen liepen over haar wangen bij de herinnering aan haar eigen mama, veertig jaar nadat zij was overleden.

En ze heeft gelijk. Ik hoop dat ze vanaf haar wolkje kan zien hoe het met ons gaat en dat ze vandaag, samen met ons, een glaasje wijn heft. Om te vieren dat ze geboren is.