JA!!! nou, bijna dan

Toen ik thuiskwam lag er post op de mat. Dat is niet zo uitzonderlijk, dat gebeurt wel vaker zul je zeggen. Maar dit was belangrijke post. In de enveloppe die er lag zat de UITSLAG van het tentamen voor de beroepsopleiding.
Even was ik nerveus, wat zou het geworden zijn? Vlug heb ik de enveloppe opengescheurd en gehaast gleden mijn ogen over de regels. Toen drong het tot me door.
Ik had het tentamen gehaald. Jippie! Maar de vreugde werd wreed verstoord: er blijkt nog een mondeling examen te zijn. In september. Duh! Deze sukkel hier dacht dat ze er al was, mooi niet dus, nog net geen klerk.
Maar eerst nog de zomervacantie!

Vechten als een tijger!

In de Sundarbans van Bangladesh heeft de 18-jarige Nazma Akhter het leven van haar man gered. Ze waren samen aan het vissen toen een tijger haar man aanviel, zijn been vastbeet en meesleurde het bos in. Volgens het bericht op BBC News heeft ze geen moment geaarzeld. Ze heeft de tijger gevolgd en net zo lang met haar roeispaan geslagen totdat hij zich terugtrok.
Dat noem ik nog eens een echtgenote om trots op te zijn!

Jeugdherinneringen

De laatste tijd moet ik wel vaker aan mijn vader denken. Niet alleen hoe zeer ik hem mis, maar ook aan dingen die we samen deden.
Afgelopen donderdag kwam S. weer met een grote tas terug van haar schooltuinen. Dit keer was het geen andijvie of ijsbergsla. Het waren heuse tuinbonen, wel twee kilo (of meer)! Vrijdagavond zaten we in onze voortuin in het zonnetje na te genieten van de zomerse dag. Een mooi moment om die peulen te doppen. Gezellig kletsend en doppend zaten we daar. En het voelde zo vertrouwd.

Ik weet nog heel goed dat mijn vader vroeger een volkstuintje had en in de zomer moest hij daar vaak naar toe om water te geven, onkruid te wieden en te oogsten. Vele zomeravonden ging ik met hem mee en dan vertelde hij over de planten, hoe ze groeiden en wat ze nodig hadden om sterk en voedzaam te worden. Soms vertelde hij ook over zijn jeugd en waarom hij besloten had om naar het buitenland te gaan. Hij vertelde over de landen waar hij gewoond en gewerkt had; Zwitserland was zijn favoriet. Daar had hij graag willen blijven maar dat mocht helaas niet.

Maar ook op andere momenten vertelde hij over vroeger. Op zondagmiddag gingen we meestal samen met onze hond wandelen. We waren dan zeker anderhalf uur weg, liepen helemaal door de akkers en de appel- en perenboomgaard, langs het spoor tot aan de haven en dan naar huis. Als we nog puf hadden gingen we naar het 'Kasteelpark' in Born. In deze kleine dierentuin vertelde hij alles wat hij wist van de dieren en ik luisterde ademloos; wat wist mijn vader veel!
Maar natuurlijk wist hij dat. En alles wat hij wist had hij zelf geleerd.
Hij was niet opgegroeid in een wereld zoals de mijne. Zijn vader was jong gestorven, verongelukt met paard en wagen. Dat trauma was zo erg dat hij er zelf maar heel zelden over sprak. Daarna kwamen de verschrikkingen van de burgeroorlog. In die tijd raakte mijn oma de familieboerderij kwijt en werd mijn vader bij een oom en tante ondergebracht. Deze kille mensen dwongen mijn vader hard te werken voor weinig eten en als het ze niet zinde kreeg hij een pak rammel! Mijn vader was toen nog geen tien.
Later heeft hij op vele andere boerderijen gewerkt, dieren verzorgd, akkers bewerkt en, zo kwam ik pas 10 jaar geleden achter, in wijngaarden gewerkt. Hij ente de druivenstokken, snoeide en oogste. Je begrijpt dat hij niet de tijd en de mogelijkheid had om naar school te gaan. Hij kon een beetje lezen en schrijven. Maar in de winter zat hij 's avonds altijd met zijn neus in de boeken. Prachtig vond hij het te lezen over planten en dieren en mijn mama kocht vaak boeken voor hem.
Mijn papa was de liefste van de hele wereld.
En ik heb vandaag besloten om regelmatig een verhaal over hem op dit blog te posten.