Negen

Eergisteren bracht ik Sofia naar bed. De hele dag is ze druk met spelen, vriendjes en school. Dan heeft ze geen tijd. 's Avonds in bed voor het slapen gaan komen de verhalen. Dingen die gebeurd zijn, dingen waarmee ze zit, waarover ze nadenkt, waarvoor ze bang is. Ze kan niet slapen totdat ze alles verteld heeft. Vaak ga ik dan bij haar liggen en luister. Als ze klaar is wil ze meestal dat ik dingen vertel over vroeger. Gehoorzaam als een kind duik ik in mijn geheugen en vertel haar dingen uit mijn jeugd. Ik was vreselijk bang in het donker, durfde 's nachts niet naar de WC want er zaten zeker krokodillen in die dan in mijn billen zouden bijten op het moment dat ik zou gaan zitten. Ik werd gekweld door nog veel meer van dat soort dingen die een loopje nemen met de fantasie van een negenjarige.
Plotseling moest ik denken aan de logeerkamer van mijn oma in Oss. Ze woonde in een jaren '20 huis aan een drukke straat. Het ouderlijk huis van mijn moeder. Het was een klein Brabants gezin met maar 11 kinderen; en dat in een tijd dat het gemiddelde gezin zo'n 17 telde. Arme oma's...
Maar goed. We gingen regelmatig een weekend naar oma en opa. Het was altijd een gezellige boel met veel ooms en tantes en neven en nichten. We aten samen in de grote keuken waar het altijd heerlijk rook, want mijn oma kon goed koken. Als jong meisje was ze in dienst gegaan, zoals dat toen heette. Op 14-jarige leeftijd begon ze als keukenhulpje van de kok en zo heeft ze het vak geleerd, zullen we maar zeggen.
In tegenstelling tot mijn dochter was ik niet zo'n goede eter. Het meeste vond ik niet lekker. Maar mijn oma maakte altijd mijn lievelingseten klaar en dan at ik mijn bordje goed leeg. De beloning was altijd een kommetje vlaflip. Mmmm.
Na de afwas, waarbij mijn zus en ik mochten helpen, gingen we naar de woonkamer voor het journaal en koffie. We deden spelletjes of lazen een boek terwijl we luisterden naar de gesprekken. Later op de avond kwamen de borreltjes op tafel. Mijn oma dronk advocaat met slagroom en mama lustte wel een boerenjongens. Tegen die tijd moesten we naar bed. Mijn zus vond het altijd oneerlijk dat we samen moesten, want zij was toch wel bijna drie hele jaren ouder.
Het was ook oneerlijk, maar ze moest wel. Want ik was bang van het bovenhuis in het donker. Alles kraakte en rook vreemd en de lampen van het voorbij rijdende verkeer wierpen groteske schaduwen op de muren. Dus ik ging niet alleen, punt uit.
We sliepen in de voorkamer in een lit jumeaux met gesteven lakens en drie wollen dekens. Aan de muur hingen schilderijtjes en de gordijnen lieten het straatlicht binnnen. Een van die schilderijtjes was een pentekening van een oude man met baard. Bij daglicht al een angstaanjagend portret maar met de schimmen van het donker een werkelijke gruwel. Ik ging dan ook alleen de kamer in als het schilderijtje was verwijderd. Dat moest mijn zus doen die heel wat stoerder was dan ik. In bed deden we woordspelletjes, zongen liedjes en maakten grapjes tot we in slaap vielen.

Examen: deel I

Hehe, daar ben ik weer. Jullie vroegen je waarschijnlijk af waarom er zo'n stilte was. Nou, ik was weer eens aan het studeren. Voor het mondelinge examen wel te verstaan. Dat ik vanmorgen heb afgelegd. Het examen bestond uit twee delen; civielrecht en belastingrecht.
Natuurlijk was ik bloednerveus, maar op zich ging het wel. Vond ook niet dat ik mega blunders had gemaakt enzo. Maar daar dacht de examencommissie dus anders over. Zij vonden dat ik het het civielrecht nog maar eens over moest doen. Belastingrecht gehaald, dus. Nu mag ik in november herkansen. Ja zo houden ze je van de straat zullen we maar zeggen.
En ik had me zo verheugd op een Cava!

Grapje

Met mijn gedachten ergens anders ben ik altijd overal.

Dit las ik op het forum van AT5 als signaturemark van 'Robin Good'. Goed is 'ie, he?

KANK

Op de eerste dag van deze nieuwe maand heb ik de nieuwe Karan Johar gezien; Kank. Wat een rare naam zul je zeggen maar het is kort voor Kabhi Alvida Naa Kehna (even doorklikken). Dat is een hindi mondvol voor 'Neem nooit afscheid'.
Er is al veel over deze film geschreven door ongeduldige fans. Men zei dat het een Bollywood remake van Closer zou zijn. Maar niets is minder waar.



Deze film gaat over relaties, teleurstellingen in het leven en in de liefde en het besef dat niet iedereen zijn 'soulmate' trouwt. En wat doe je als je na je huwelijk wel diegene tegenkomt die het helemaal is? Dit is het interessante uitgangspunt waar Karan Johar zijn drie uur durende film op gebaseerd heeft. Hij pretendeert niet een antwoord te hebben, ook veroordeelt hij niet, wat voor Bollywood begrippen ultramodern is. De film zou in India en in de meer traditionele milieu's wel eens niet zo positief kunnen worden ontvangen.



Dit klinkt allemaal er zwaar maar dat is het niet hoor. De film zit vol met mooie muziek, dans en grapjes; als het zoontje van SRK op het station het meisje van zijn dromen tegenkomt roept hij 'mijn Simran' terwijl je 'Tuhje Dekha To' hoort (dat is het liedje uit Dilwale Dulhania le Jayenge, de grote doorbraak van SRK). Twee scenes zijn zo grappig dat ik werkelijk dubbel lag van het lachen. Dat moet je gewoon zien!
De aanwezigheid van Big B in de film leidt tot hilarische en ontroerende taferelen. En samen dansend met zijn zoon Abishek tot oogstrelende bewegingen. De gelijkenis is prachtig, het lijkt wel een spiegel; dezelfde lengte, dezelfde oogopslag (ondeugend en zacht) en dezelfde motoriek.

Ik kan niet wachten tot hij te koop is op dvd want ik wil hem beslist nog vaker zien!

Oude Vrienden

Mijn zus woont nu al weer 2 jaar bij mama. Samen met Dilip, haar vriend, heeft ze daar een nieuw leven opgebouwd. Ik ben heel trots op haar dat ze dat gedaan heeft. En blij, dat mama niet meer zo alleen is.
Dilip is geweldig. Die man kan alles. Hij heeft groene vingers met gouden randjes! In de droogte van de Mediterranee heeft hij twee prachtige tuinen opgebouwd. Een van die tuinen ligt op een stuk grond van Salvador.

Salvador is een verhaal apart. Tot voor kort kenden we elkaar niet. Dilip was met hem in contact gekomen toen hij op zoek was naar nog een stukje grond voor de tweede tuin. Salvador en Dilip konden het meteen goed met elkaar vinden. Hij vroeg hem wat een Surinaams-Hindustaanse man in La Garriga deed. Dilip antwoordde dat zijn schoonvader hier vandaan kwam en dat hij met zijn vrouw hiernaar toe was gekomen. Wie is dat dan? vroeg Salvador. En Dilip vertelde.

Salvador was sprakeloos. De man waarover hij het had was een oude vriend van hem. In hun jeugd hadden ze veel tijd met elkaar doorgebracht. Ook mijn oma kende hij goed. Ze gingen samen groente oogsten of druiven plukken. Mijn vader heeft hij voor het laatst gezien toen die 17 was en afscheid kwam nemen omdat hij weg ging uit het dorp om te werken op een grote boerderij. De tranen sprongen hem in de ogen toen hij hoorde dat mijn vader zijn laatste jaren in La Garriga had doorgebracht zonder dat hij het wist.
En nu is deze oude vriend van mijn vader een vriend van Dilip, Angela, mama en mijzelf. Fijn is dat, als je na zo'n lange tijd nog een cadeautje van je papa krijgt.

En daarom een mooie foto van Salvador, Sofia en mama in de huerto.

Amics

Sofia heeft een boel vriendjes bij oma in de straat. Ieder jaar kijken ze weer uit naar haar komst. Dit jaar werden we van het station opgehaald door de hele bende. Dat was erg feestelijk. Met mooi weer eet de hele buurt 's avonds in de Torrent. Iedereen neemt wat eten, wijn en lekkers mee. De kinderen spelen dan tot diep in de nacht op straat; pic-a-pared, tenis, salta ropa etc.
De tien dagen dat we dit jaar daar waren, zijn omgevlogen. Maar hier zijn dan een paar foto's van Sofia en haar vriendjes!