Stonehenge

We waren nog geen twee dagen in Engeland of we stonden met onze grote voeten al op 'heilig' terrein!

Op weg naar deze bijzondere plaats rijd je door the beautiful countryside; eindeloos glooiende heuvels, goudgele akkers afgebakend door heggen en bomen, bossen vol gevogelte, dassen en vossen (ja, ik zag een vos de weg oversteken, zo'n 20 meter voor onze auto!) Vol verwachting tuur je rond, hopend vanuit de verte alvast een glimp van dit markante bouwwerk op te kunnen vangen. Dan sla je plotseling rechtsaf en rijd je recht op dit megalytisch gevaarte af. Indrukwekkend!

Als je een kaartje koopt mag je een rondje lopen om de beroemdste cirkel ter wereld. Weliswaar op eerbiedige afstand maar dichtbij genoeg om je heel klein te voelen.

We hadden de eer om door een zeer vriendelijke suppoost te worden aangesproken, die ons een paar bijzondere dingen vertelde over Stonehenge. Hij vertelde ons dat in het Walhalla van cultureel erfgoed (heritage) niet altijd goed werd omgegaan met de nalatenschap. Dat illustreren de grote brokken beton waar de rechtopstaande stenen mee zijn gerepareerd: in vroegertijden mochten de touristen zelf hun souveniertje uithakken. Uhhum -over Horrible Histories gesproken. Verder werd deze prehistorische verzameling stenen in de Great War door de luchtmachtbasis uit de buurt gebruikt voor target practise. Nou ja!
Verder vertelde hij dat de stenen van twee verschillende quarries komen; eentje uit de buurt en eentje zo'n 450 km verderop. (En dat in een tijd zonder vorkheftruck!) Dat er een ring van dit soort kleinere bouwwerken in heel Engeland ligt en dat dwars door al deze vergelijkbare bouwwerken energiebanen heen lopen. Dat het centrum van Stonehenge op het kruispunt ligt van zes(!) van dit soort wegen. En dat een van deze energiebanen recht onder het altaar van Salisbury Cathedral doorloopt. Nou ben ik zelf van het sceptische volk, dus dat laatste vond ik nogal lariekoek. Maar deze aardige heer haalde twee L-vormige koperen staven uit zijn achterzak, liet ze door Sofia vasthouden en zei dat ze langzaam naar voren moest lopen. Terwijl ze liep kruisten de staven elkaar. Sofia wandelde een paar keer op en neer en telkens kruisten de staven en gingen langzaam weer terug als ze terugliep. Heel bijzonder!

Terwijl je daar rondloopt en om je heen kijkt, zie je dat er in een straal van 2 a 3 km allemaal kunstmatige heuvels liggen, waarschijnlijk grafheuvels. We realiseerden ons terdege dat Stonehenge deel uit maakt van een veel groter en ingewikkelder systeem, ontworpen door Engelands vroegste bewoners. Het doel en de motivatie zijn mij niet helemaal duidelijk; men heeft er in ieder geval boeken vol over geschreven.
De kracht van het monument is inderdaad de geest van de plaats zelf. En die voel je daar zeker.

Vacantie Blues

Ik ben net een weekje terug van vacantie en weer helemaal in de sleur van het dagelijkse leven opgegaan. Toch verlang ik al weer naar de volgende zomer. Al was het alleen maar vanwege het weer. De herfst is hier begonnen! Niet te geloven maar het lijkt wel zo.
Ook moet ik er altijd enorm aan wennen dat ik niet meer hele dagen met Huib en Sofia doorbreng. Dat vind ik het allerleukste aan de vacantie; dat we weken achter elkaar de hele dag bij elkaar zijn, praten, spelen, samen dingen doen. Heerlijk gewoon!
Maar gelukkig zijn er de vacantieherinneringen, -foto's en -film. En zoals beloofd in mijn vorige post zal ik hier een paar mooie verhalen plaatsen.

Chawton House

De afgelopen 12 dagen hebben we zoveel gereist, gezien en gedaan dat ik daar de komende tijd wel verhalen en foto's over kan plaatsen. Maar omdat ik morgen doorvlieg naar Barcelona hou ik het nu even kort.
Van alle dingen die we hebben gezien, hebben twee dingen veel indruk op me gemaakt. Het ene is ' The Hurrican and Spitfire Memorial at Manston Airfield' - waar Huib ongetwijfeld een post over gaat schrijven- en het huis van Jane Austen in Chawton. Dit huis met tuin is trouwens ook een van de mooiste plekjes op aarde, vind ik. Jane heeft hier met haar zus van 1809 tot vlak voor haar dood in 1817 gewoond. Het staat in een pittoresk plaatsje in Hampshire en is tegenwoordig een museum te harer ere. Natuurlijk moest en zou deze liefhebber van haar werken even kijken waar ze gewoond heeft. Nou, dat viel niet tegen.
Dit prachtige huis is in twee opzichten een museum; het is een monument uit die tijd met zoveel mogelijk originele wandbekleding, meubels etc. en het staat in het teken van een van de belangrijkste auteurs uit de engelstalige wereld. Het mooiste aan dit museum is dat de Jane zelf zo duidelijk aanwezig is. Er zijn vele originele brieven en manuscripten van diverse boeken, sieraden en kleren die ze gedragen of gemaakt heeft, tentoongesteld.
Ze had een ongelooflijk mooi handschrift. Ze schreef al haar werken aan een onooglijk klein tafeltje en uit de correspondentie met haar familieleden en vrienden blijkt dat ze een hele lieve vrouw is geweest, die niet alleen vanwege haar zachtaardigheid maar ook om haar scherpzinnigheid en talent geliefd was.
Ontroerend is de brief van haar zus aan haar nichtje over de laatste dagen van Jane. Ook de inscriptie op haar grafsteen, opgesteld door haar twee broers, is zooo mooi; eloquent en toch heel persoonlijk. Ze was zeer geliefd.
Als je rondloopt in dit huis en in de prachtig onderhouden tuin voel je dat; je voelt de liefde van deze mensen. Niet in de laatste plaats omdat deze plek door alle vrijwilligers met zorg en respect zo mooi wordt beheerd.