De Trompetter

Sofia is een boek aan het lezen over de jonge Michiel de Ruyter. In 1623 beleeft deze als zestienjarige een spannend avontuur als het schip, de Honte, waar hij op vaart door de Spanjolen wordt gekaapt. Samen met drie kameraden ontsnapt hij uit de gevangenis in Noord-Spanje en reist hij dwars door Frankrijk pal noord terug naar Zeeland. In die tijd was Nederland in opstand gekomen tegen de koning van Spanje en de Hertog van Alva in het bijzonder. De meeste van ons kennen die periode als de "Tachtigjarige Oorlog'. Het is een spannend kinderboek maar zeker niet kinderachtig. Het vertelt over een kleurrijke periode aan het begin van onze roemrijke 'Gouden Eeuw' die een fundament werd van onze Republiek. Als eerste moderne staat in Europa werden de Provincieen der Nederlanden bestuurd door ambtenaren, niet door een koningshuis. Helaas hebben wij die sublieme staat van gelukzaligheid moeten laten vallen in de nasleep van de Napoleontische Oorlogen. De Engelsen, die immers gewonnen hadden, namen het zekere voor het onzekere en wilden overal in Europa de monarchie als bestuursvorm. De Fransen hadden meer ruggegraat dan de Hollanders en daarom hebben zij nu wel een Republiek en is Nederland verworden tot een parlementaire monarchie. Een gotspe, als je het mij vraagt.
Maar goed, daar hadden we het niet over.

Met deze bijzondere periode in de Nederlandse geschiedenis associeer ik altijd een van de klassiekers van Rob de Nijs: Jan Klaassen, de trompetter! Wie kent het liedje nou niet? Op de site van Rob de Nijs las ik dat dit liedje zijn eerste come-back inluidde; en er zouden nog vele volgen...

Een fragment van het liedje tref je hier aan.

De brilliante tekst van Lennaert Nijgh heeft op mijn geheugen ook een onuitwisbare indruk gemaakt:
"Hij had geen geld en hij was geen held en hij hield niet van het krijgsgeweld
Maar trompetter was hij wel in hart en ziel "



Die Jan Klaassen is niet zo maar iemand; hij komt zelfs voor in de archieven van onze stad. De kibbelpartijen met zijn vrouw Katrien hebben een onuitwisbare indruk gemaakt op de protocollen van de kerkenraad, waar zij tot de orde zijn geroepen in 1706. Wellicht hebben deze twee mensen model gestaan voor de poppenkast verhalen van Jan Klaassen en Katrien.

Voor mensen van mijn generatie is die poppenkast onvergetelijk in beeld gebracht in de "Film van Ome Willem". Een van de favorieten uit mijn jeugd. Deze vuist op deze vuist heb ik zelfs nog met Sofia gedaan en ook zij lacht om de broodjes met poep! Ze zegt dan ook regelmatig dat ik een Cacalaan ben en geen Catalaan.
Ik kan me trouwens ook nog herinneren dat Ome Willem een optreden gaf in de Stadsschouwburg van Sittard en dat ik daar als klein meisje met mijn mama en zusje naar toe ben geweest. Reuze spannend!




Jan Klaasen was trompetter in het leger van de Prins
Hij marcheerde van Den Helder tot Den Briel
Hij had geen geld en hij was geen held en hij hield niet van het krijgsgeweld
Maar trompetter was hij wel in hart en ziel

Het leger sloeg z'n tenten op voor Alkmaar in 't veld
En zolang geen vijand zich liet zien was iedereen een held
De kroeg werd als strategisch punt door 't hoofdkwartier bezet
De officieren brulden:"Jan, kom speel op je trompet!"
Ze werden wakker in de goot in de morgen kil en koud
Maar Jan Klaasen sliep in de armen van de dochter van de schout

De Prins sprak op inspectie tot de majoor van de compagnie
"Ik zag hier alle stukken wel van mijn artillerie.
Ja, zelfs dat kleine in uw kraag en dat blonde in uw bed.
Maar waar zit dat stuk ongeluk van een Jan met z'n trompet
En niemand die Jan Klaasen zag die bij de stadspoort zat
En honderd liedjes speelde voor de kinderen van de stad

Jan Klaasen zei:"Vaarwel mijn lief, ik zie je volgend jaar.
Wanneer de lente terugkomt dan zijn wij weer bij elkaar."
De winter ging, de zomer kwam, de oorlog was voorbij
Maar het leger is nooit teruggekeerd van de Mokerhei
Geen mens die van Jan Klaasen ooit iets teruggevonden heeft
Maar alle kinderen kennen hem; hij is niet dood, hij leeft!

Hij had geen geld en hij was geen held en hij hield niet van het krijgsgeweld
Maar trompetter was hij wel in hart en ziel.
Lennaert Nijgh


De Slag bij de Moockerheijde langs de Maas bij Mook op 14 april 1574 werd een grote nederlaag voor Willem van Oranje. De prins verloor er een leger van 5500 man voetvolk en 2600 ruiterij tegen een Spaans leger van 5000 man infanterie en 800 man cavalerie. De Spaanse troepen zouden een gemakkelijke overwinning hebben behaald doordat de huurtroepen reeds lang niet betaald waren. Zij deserteerden en masse onder het roepen van "geld, geld!". De twee aanvoerders Lodewijk en Hendrik, gebroeders en beiden graven van Nassau, sneuvelden samen met ongeveer 3000 man uit het leger. Aan Spaanse zijde vielen 150 man. (Vrij strakke parafrase van een Wikipedia Artikel). Misschien is de trompetter nog gevlucht samen met de woedende schuldeisers van de prins? "Geld, geld"!" Hij had toch geen geld en hield toch niet van het krijgsgeweld? Hij is niet dood, hij leeft!

Salaam e Ishq

Sinds Pathe Arena regelmatig nieuwe Bollywoodfilms op het menu heeft staan, zie ik meer films uit Mumbai dan uit LA. De laatste was Salaam e Ishq. Een feel good movie in de stijl van Love Actually maar dan met masala.
Dat er vele vormen van liefde zijn wordt aan de hand van zes paren verteld.
Het getrouwde paar, gezin, werk, suburbia, ingeslapen, wordt ruw wakker geschud door het midlife crisis gedrag van de man;
Een man probeert wanhopig zijn vrouw te laten herinneren hoe gelukkig ze waren voordat ze een ernstig treinongeluk kreeg. Ze herinnert zich niets meer maar toch is de liefde er nog;
Een filmsterretje dat uit liefde voor zichzelf en voor media-exposure een relatie verzint. Als die fantasie vriend belichaamd wordt verandert er veel...;
Een pas getrouwd stelletje dat wanhopig probeert de huwelijksnacht te consumeren wordt geplaagd door ongeluk;
Een taxichauffeur die de liefde van zijn leven dwars door India rijdt omdat zij achter haar liefde aanreist;
De eeuwige vrijgezel die er alles aan doet om onder zijn naderende huwelijk uit te komen. Als dat dan gelukt is, realiseert hij zich al vrij snel dat het leven toch wel heel erg saai is zonder zijn vriendinnetje.



De film duurt zelfs voor Bollywood begrippen erg lang, maar is geen moment saai of vervelend. Het zit barstensvol humor, muziek, dans en ontroering.
Kortom, best een film die ik wel eens vaker zou willen zien.

Papa

Ik weet nog goed hoe blij mijn papa was toen Sofia geboren was. Zo'n klein wondertje vond hij prachtig. Maar dat kleine vond hij wel een beetje eng. Het was natuurlijk al heel lang geleden dat hij zelf voor zo'n klein ding had gezorgd; mijn zus en ik waren immers al jaren volwassen. Ik vond echter dat hij zijn eerste kleinkind toch moest vasthouden, dus hebben we hem op de bank in de woonkamer geinstalleerd met kussens links en rechts van hem. Gelukkig liet hij zich overtuigen en niet lang daarna zat hij zijn kleine 'patufet' te knuffelen. Sofia vond alles best, die sliep lekker door. Die eerste maand zagen mijn ouders Sofia elke dag, totdat ze terug moesten naar huis.

Regelmatig stuurden we foto's en kletsten we over ditjes en datjes door te telefoon. Wat waren papa en mama blij toen ze ons in oktober zagen. Sofia was inmiddels 10 maanden. Ze was ontzettend ondeugend, scharrelde door het huis van opa en oma en rangschikte alle fruit en groente uit de mandjes andersom. Voor haar fruithapje installeerde mijn vader haar midden op de eettafel en deden ze spelletjes met elke hap. Papa vond het prachtig.
Samen hebben we haar eerste schoentjes gekocht, blauwe met een rood en groen hartje op de zijkant. Vervolgens liepen ze trots met hun kleinkind te wandelen over de Passeig. Daar heb ik wel een paar foto's van die ik later zal plaatsen (we leefden toen in een minder digitaal tijdperk)

Helaas werd papa een paar maanden later heel erg ziek, alweer. Ik was net twee weken met Sofia bij ze geweest en in die periode liep mijn vader iedere dag naar de huisarts. Hij voelde zich niet goed, had allerlei klachten en vanalles werd getest maar de dokter kon niets vinden.

Uiteindelijk werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Daar deelde hij de kamer met een naamgenoot, Josep Arenas. In die kleine twee weken dat ze daar samen lagen is een diepe vriendschap ontstaan die tot op de dag van vandaag wordt ervaren.
Tijdens zijn ziekbed spraken en zagen ze elkaar regelmatig. Mijn vader had veel steun aan Josep en Elo. Tot op de dag van vandaag bellen ze mijn mama op om haar, samen met mijn zus en Dilip, uit te nodigen bij hun thuis te komen eten. Dan is het gezellig, wordt er lekker gegeten en gedronken, en gepraat over het leven.
Het heeft mij altijd geimponeerd hoe mijn papa in staat was om vriendschappen te sluiten.

Helaas werd mijn papa niet beter, die laatste week is in mijn geheugen gegrift. Zelfs toen hij wist dat de strijd gestreden was heeft hij niet opgegeven totdat iedereen bij hem was.
Mijn zus was in Nederland en mijn tante zat op Mallorca. Toen hij voelde dat het einde daar was heeft hij eenvoudigweg gevraagd of ze wilden komen. Gelukkig kon mama de ernst van de situatie overbrengen en binnen een dag was iedereen er. Papa was blij dat hij hen zag. Maar 's nachts ging het steeds slechter met hem. Mama en ik waakten bij hem, dat deden we al een paar dagen. De hele nacht vocht mijn vader, maar in de ochtend was het genoeg. Snel belde ik mijn zus en zei dat ze moest komen. Binnen een uur stond de hele familie en al zijn vrienden om zijn bed. De zon brak door en mijn papa ging weg.

Zijn milde karakter, zijn attentheid, dienstbaarheid en humor. Die mis ik het meest. Mijn papa had zoveel liefde voor ons. Hij was een wijze man met geduld, heel rustig, ontzettend volhardend en soms een beetje koppig.
Vandaag is het alweer 8 jaar geleden dat hij is weggegaan en ik mis hem ontzettend. Vaak denk ik aan hem en wat hij van bepaalde gebeurtenissen zou vinden, grapjes, de tuin van Dilip, Sofia etc. Dan denk ik aan hem, zittend op een wolkje met mijn schoonmoeder, en hoop ik dat ze samen daarboven af en toe, onder het genot van een glaasje, naar beneden kijken en ons leven zien.

Zicht

Het zal de meeste Raam gebruikers niet ontgaan zijn; deze week heeft Microsoft eindelijk na zes lange jaren een 'nieuw' besturingssysteem gelanceerd. John heeft daar ook al een leuke post over geplaatst. In het NRC Handelsbald van afgelopen woensdag schopten Fokke en Sukke met gemak tegen het zwakke been van de software gigant.



Het commentaar van Fokke & Sukke vind ik persoonlijk errug grappig en to the point; Microsoft loopt, zoals gewoonlijk, lichtjaren achter op de Macintosh familie.

En ja, Ik wil ook een iPhone!!!