DON

De nieuwe SRK. Gisteren gezien. Hij is charmant, snel, techno en slecht, heel slecht. Don, niet de film, duh. En dat is ook wel eens leuk; niet altijd van die lieve romantische rollen. SRK is goed als de bad guy. En grappig.

Deze film is een remake van de Don uit 1978 waarin Amitabh Bachchan de schurk speelde. Een cultfilm, die een hele generatie van acteurs en regisseurs in India heeft gevormd. De film is dan ook duidelijk een ode; muziek, beroemde dansscenes en niet te vergeten hele dialogen worden geciteerd zonder dat het vervelend wordt. Want een ding is wel duidelijk; de film met al zijn gadgets, stunts en cameravoering, is wel van deze tijd ookal roept de setdressing de sfeer van de 70-er jaren effectief op.
Drie uur lang word je keer op keer op het verkeerde been gezet; telkens krijgt de film een verrassende wending zonder haar geloofwaardigheid te verliezen (gebeurt nogal eens in Bollywood) en zelfs het slot is verrassend. Maar eigenlijk ook niet, tenminste als je Don goed begrepen hebt, want zegt hij niet steeds: “DON ka intezar toh 11 mulkon ki police kar rahi hai lekin ek baat samajh lo ki Don ko pakadna mushkil hi nahin namumkin hai”! (Het is niet alleen moeilijk om Don te arresteren, het is gewoonweg onmogelijk!)
En daarmee wordt de mogelijkheid opengehouden om een vervolg te maken. Mmmmh, lijkt me leuk!
Klik hier om een sample te zien van de film bij You tube.

Druk

Iedereen die ik ken heeft het druk. Druk met werk, verhuizen, familie en wat al niet meer.
Iedereen loopt te rennen. Zelf heb ik een weekje rust moeten nemen omdat ik ziek was en toen viel het mij op hoe hard iedereen loopt om alles in die 24 uur te doen wat hij moet doen. Meestal komt die drukte met vlagen, zo heb je niets te doen en zo zit je tot over je oren in de werkzaamheden.

Ik loop nog niet op volle sterkte mee, sta te kijken vanaf de zijlijn en daar voel ik me schuldig over. Zeker als ik zie hoe hard Huib werkt om ons gezinnetje draaiend te houden. Dan wil ik wel helpen, maar kan ik dat eigenlijk niet.
Daarom zorg ik maar dat er elke dag schone kleren klaarliggen, er lekker eten in huis is, er goed gekookt wordt en hij een fijn lunchpakketje meekrijgt zodat de dag in iedergeval ontdaan is van alle ongemakken die bij het ontbreken hiervan de aandacht afleiden van datgene waarop hij zich moet concentreren. Verder hoop ik maar dat hij dit hoge tempo volhoudt.

Jarige Jetse

Hiep hoi! Vandaag is mijn oud-collega en goede vriend Jetse jarig; 29 herfstjes jong. Gefeliciteerd!

Zo'n vier jaar geleden kwam je aan het bureau tegenover mij zitten. Vanaf die tijd deelden we lief en leed in de tuinkamer en later in het grote tochtige hol aan De Lairesse. Ja, we gingen op stand! Nou ja, onze bazen dan.

Sinds twee maanden werk je weer in het hotelwezen en ik mis je verschrikkelijk; je gezelligheid, je humor en je collegialiteit. Maar gelukkig zien we elkaar af en toe, zoals zaterdag bijvoorbeeld, want dan kom ik een borrel bij je halen. Het cadeautje brandt al in mijn tas.

Ziek

Ik ben ziek. Afgelopen donderdag had ik op mijn linker heup een rode vlek met bobbeltjes. Vrijdagochtend was het er nog steeds. Bovendien deed mijn been pijn. Een gek gevoelloos maar ook branderig gevoel, dus ben ik naar de huisarts gegaan. De diagnose was snel gesteld. Gordelroos. Nou, daar ben ik dan mooi klaar mee. Ik heb al grijze haren en nu dan ook een ziekte die vooral bij 60+ers voorkomt...
Zolang het niet in je gezicht zit krijg je geen medicijn, behalve rust. Dus nu zit ik al twee dagen thuis. En ik heb me helemaal suf geslapen. Sofia van school halen is al zo vermoeiend dat ik eerst een uurtje moet bijkomen voor ik eten ga klaar maken. Tjonge jonge, echt vervelend. Maar ja, zoals mijn mama altijd zegt; 't Gaat wel weer over voor je een jongetje bent!' En daar doe ik het maar mee.

Schoonmoeder

Vandaag is het de verjaardag van mijn schoonmoeder; moesje noemde ik haar altijd. Toen ik elf jaar geleden voor het eerst haar verjaardag meevierde wist ik niet hoe belangrijk zij in mijn leven zou worden. Het was gewoon een hele gezellige familieverjaardag met lekkere hapjes, drankjes en een wijntje en nog een wijntje en nog een... Goed je snapt het wel, het was heel gezellig.

Mijn schoonmoeder was een hele lieve vrouw die mij in de belangrijkste fase van mijn leven gesteund heeft als was ik haar eigen dochter. Vaak zei ik tegen iedereen die het maar wilde horen dat ik een mazzelaar was met twee moeders; een in Spanje en een in B'dorp. Maar gelukkig was ik geen uitzondering; ze was tegen al haar 'aangetrouwde' kinderen net zo lief.

Toen Huib en ik geconfronteerd werden met een voor onze ervaring hele korte zwangerschap en ons leven behoorlijk op zijn kop kwam te staan, was ze er iedere dag. Ze hielp ons met de verhuizing, verven, behangen en wat al niet meer. 's Avonds zag ze ook nog kans om een geweldig mooi borduurwerk te maken, een geboortetegel voor ons kind.

Toen mijn vader was overleden heeft ze me getroost zoals niemand anders dat kon. Helaas moesten we een jaar later ook van haar afscheid nemen.
Dagelijks moet ik aan haar denken, als Sofia iets grappigs doet, als Huib iets zegt zoals zij dat zou hebben gedaan, als we het moeilijk hebben mis ik haar steun, etc.

Soms, als we allebei verdrietig zijn omdat we ze missen, denk ik aan haar wijze woorden. Het verdriet om het gemis slijt, maar de liefde blijft. Dit zei ze tegen mij toen ze over haar moeder vertelde, de tranen liepen over haar wangen bij de herinnering aan haar eigen mama, veertig jaar nadat zij was overleden.

En ze heeft gelijk. Ik hoop dat ze vanaf haar wolkje kan zien hoe het met ons gaat en dat ze vandaag, samen met ons, een glaasje wijn heft. Om te vieren dat ze geboren is.